وجود تعارض در میان جوامع و اعصار مختلف اجتناب‌ناپذیر است. امام رضا(ع) همواره در پی پیشگیری از بروز هرگونه تعارض در جامعه و خاندانشان از طریق تبیین مسئله امامت و اعلام عدم مشروعیت حکومت و عدم همکاری با آن بودند.
ضرورت توجه به نقش الگویی معصومان(ع) و نیاز جامعه امروزی ما به الگوهای عملی و کاربردی در مشکلات نوپدید در جامعه، نویسنده این اثر را بر آن داشت با روش کتابخانه‌ای و اتکا بر منابع دست اول و با شیوه‌ای تحلیلی به این پرسش پاسخ دهد که شیوه رویارویی حضرت با تعارض‌های درون خاندانی و منسوبان به علویان چگونه بوده است؟ 
حضرت در زمان بروز تعارض‌های سیاسی و اجتماعی، با شرکت نکردن در قیام‌ها و همچنین رفق و مدارا با افراد خاندان و گره‌گشایی از مشکلات آن‌ها به رویارویی با تعارضات پرداختند و راهکارهایشان در مواجهه با تعارض‌های فرهنگی و اعتقادی، معرفی شیعه واقعی، امر به معروف و نهی از منکر، نخبه‌پروری، مبارزه با مبنای فکری نادرست و در پی آن تصحیح عقاید، گفت‌وگو و مذاکره با افراد فرقه‌های منحرف بود. اثر پیش رو، سیره حضرت امام رضا(ع) برای برطرف کردن این تعارض‌هاست.
این اثر در دو فصل تألیف شده است؛ نویسنده در فصل اول که با عنوان «امام رضا(ع) در رویارویی با تعارض‌های سیاسی – اجتماعی خاندان علوی» تدوین شده، به تعارض‌های پیش روی حضرت پیش از ولایتعهدی و پس از ولایتعهدی و همچنین رویارویی امام(ع) با تعارض‌ها (راهکارهای امام برای پیشگیری از بروز تعارض‌ها و راه‌های آن حضرت برای رویارویی با تعارض‌ها) پرداخته است. 
«سیره امام رضا(ع) در رویارویی با تعارض‌های فرهنگی – اعتقادی درون خاندانی» عنوان دومین فصل از این اثر است که مشتمل بر نگاهی کلی به اوضاع فرهنگی – اعتقادی زمان امامت امام رضا(ع)، گزارشی از تعارض‌های فرهنگی و اعتقادی زمان امامت امام(ع) و راهکارهای امام رضا(ع) در رویارویی با تعارض‌های علمی – فرهنگی است. 
در بخشی از این اثر با عنوان «راهکارهای امام رضا(ع) برای رویارویی با تعارض‌ها» می‌خوانیم: 
علی‌رغم کوشش‌ها و تدابیر ائمه(ع)، بروز تعارض‌ها در جامعه اجتناب‌ناپذیر بوده است. وجود شرایط نامساعد سیاسی – اجتماعی، انحراف‌های عقیدتی و اخلاقی مشکلات گوناگونی را رقم می‌زد که ایجاد تعارض‌ها از جمله پیامدهای آن بوده است. 
با توجه به سیره امام رضا(ع) نوع تعامل ایشان با قیام‌هایی که توسط خاندان خودش صورت گرفته و یا نوع برخورد حضرت با حکومت عباسی و در رأس آن مأمون، چگونگی برخورد حضرت با خویشاوندان و حتی گره‌گشایی از کار آنان می‌تواند گوشه‌هایی از چگونگی رویارویی امام را با تعارض‌های موجود درون خاندانی به نمایش بگذارد که از جمله رویارویی‌های حضرت با تعارض‌ها می‌توان به نحوه برخورد امام(ع) با قیام‌های زمان خود، عدم همکاری با حکومت، مدارا با برادران و عموها و گره‌گشایی از مشکلات خاندان اشاره کرد.